O auxe do Mugimendu Sozialista en Euskal Herria

En contraposición á aparente calma xeral de protestas debido á pandemia, xurdiron procesos de radicalización que confrontan e seguen removendo a conciencia social. Este é o exemplo de Euskal Herria, onde as mobilizacións seguen con forza ou retomaron forza especialmente este último ano. Por iso, o pasado 29 de xaneiro celebrouse unha multitudinaria manifestación “contra a ditadura da burguesía” convocada por Gazte Koordinadora Socialista ( GKS, Coordinadora Socialista Moza) e que agrupou a máis de 7.000 mozos comunistas en Bilbo e Iruñea/Pamplona.

O Mugimendu Sozialista (Movemento Socialista, MS) en Euskal Herria agrupa a varias organizacións que se posicionan contra o “movemento demócrata actual”, que prioriza o benestar e a mellora das condicións da clase media-alta. De feito, unha destas organizacións, GKS, xorde no momento en que a esquerda abertzale empezouse a consolidar como partido institucional e con proxección na política estatal. Neste punto de ruptura e xunto co empobrecemento que causou a crise capitalista, reavivouse a conciencia de clase e o interese polo socialismo. É precisamente neste contexto cando xurdiu este movemento político independente de clase e con perspectiva internacionalista, cun obxectivo claro e común: a construción dun Estado Socialista.

Este proceso de transformación débese, en última instancia, á crise capitalista, aínda que a pandemia acelerouna e evidenciado en poucos anos. En principio, a pandemia tivo graves consecuencias para o movemento obreiro, xa que favoreceu a desmobilización mediante medidas restritivas, punitivas e de control social. En paralelo, está en marcha un proceso subxacente que foi radicalizando á poboación ata que se fixo ou está por facerse evidente mediante diferentes explosións sociais. Algúns síntomas disto son a manifestación do 29 de xaneiro de GKS ou o pico de asistencia do 8 M deste ano respecto a os anteriores de pandemia. En definitiva, grazas ao xurdimento e á organización de grupos como GKS, UIB, ITAIA ou os “ Kontseilu Sozialistak” (Consellos Socialistas) puido prevalecer a mobilización e axitación en diferentes ámbitos e sectores da sociedade vasca como a mocidade, a universidade, as mulleres, os centros de traballo, etc.

Isto responde á necesidade de organizarse como clase e de confrontar as vulneracións de dereitos básicos e as imposicións cada vez máis graves da clase alta cara ao proletariado. Ao longo deste último ano vimos grandes exemplos disto, como a obtención dunha aula para estudantes na Facultade de Psicoloxía en Donostia o ano pasado e na Facultade de Educación de Vitoria hai apenas un mes. Estes feitos demostran a importancia e a potencialidade de organizarse como clase.

Outro feito destacable é a creación de plataformas como Itaia e os Kontseilu, que se estenden en cada rexión e unifican respectivamente a loita da muller traballadora e a dos traballadores no seu conxunto. Estas plataformas poñen en evidencia, por unha banda, a reivindicación e orientación da loita pola emancipación da muller en liñas de clase, que supón unha ruptura respecto ao feminismo burgués imperante. Doutra banda, subliñan a loita de clases no ámbito laboral e mobilízanse en consecuencia: na manifestación do pasado 3 de marzo, por exemplo, o Kontseilu de Vitoria organizouse xunto con GKS para formar un bloque socialista na devandita convocatoria e agrupou un gran número de militantes e simpatizantes na súa sección.

Con todo, a mobilización máis visible e multitudinaria do MS reuniuse o pasado 29 de xaneiro tanto en Bilbo como en Iruñea/Pamplona cunha consigna moi audaz: “Contra a ditadura da burguesía” e en denuncia de “a ofensiva económica e política da burguesía”. Estas consignas atraeron a máis de 7.000 persoas, na súa maioría novas, que están a sufrir as consecuencias do sistema e isto forma parte da súa experiencia presente. As razóns que describen acertadamente son, por unha banda, o empeoramento das condicións de vida dos traballadores, que impulsou aínda máis a desigual distribución da riqueza en beneficio da burguesía e; doutra banda, a supresión de dereitos fundamentais e liberdades políticas, da man do aumento do control social mediante as restricións, a represión policial e a criminalización da mocidade. Ademais, ningún partido político, nin sequera de esquerda, foi capaz de responder as necesidades da poboación desde a súa posición. É máis, desde GKS sinálanos por ser cómplices ou impulsores de medidas que denunciaron despois.

Por tanto, está claro que a loita non está dirixida cara á mellora do sistema, senón que GKS e o MS no seu conxunto reivindican a superación do propio sistema capitalista, pois sería contraditorio esixir que resolva os propios problemas que crea. Neste sentido, GKS subliñou a necesidade de organizarse de maneira independente á política institucional burguesa e de orientar a loita da clase traballadora cara á construción do Estado socialista. É dicir, o MS busca e aplica de maneira activa a perspectiva socialista ás súas denuncias e mobilizacións.

Desde a Corrente Marxista Internacional coincidimos nesta dirección, pois é fundamental que a clase obreira organícese co obxectivo de derrocar o sistema capitalista que pon cada vez máis en evidencia a súa incapacidade de mellorar as nosas condicións de vida. A alternativa ao sistema actual debe ser o socialismo porque pon as necesidades da clase obreira por encima do beneficio económico capitalista. Debemos unirnos baixo o principio da unidade de clase para loitar pola construción dun sistema socialista xuntos. Debemos estender esta loita ao resto de territorios tomando como exemplo a eficacia da organización e das mobilizacións do MS en Euskal Herria. Enfrontémonos á ditadura da burguesía e loitemos polo socialismo!