Palestinako kanpaldiak: mugimendua zabaldu behar da!

AEBn hasi eta Estatu Espainiarrera zabaldu diren Palestinako kanpaldiak erresistentziaren adibide dira, batez ere Valentzian (bi aste baino gehiago daramatzate kanpatzen) eta Bartzelonan (Kataluniako hauteskundeak egin bitartean kanpaldia mantendu dute). Zailtasunen aurrean (utzarazte-alerta, unibertsitateko azterketak, oztopo burokratikoak…) egiten ari den ahalegin militante hori guztia bat dator munduko mutur batetik bestera pizten ari den espiritu iraultzailearekin: AEB, Kanada, Erresuma Batua, Herbehereak eta abar luze bat.

Columbiako Unibertsitatea ez bezala, non kanpaldia aldez aurretik hainbat hilabetetako plangintzarekin hasi zen, gainerako mugimendua berez hedatu da, Gazako genozidio basatiaren aurka borrokatzeko, bereziki erasopean dagoen Rafah inguruan, eta hainbat unibertsitatetan jasandako errepresioaren aurrean erantzuteko. Horrelako basakeriaren aurrean, langileria altxatu egin da genozidio honen amaiera eskatzeko.

Korronte Marxista Internazionaletik, gauden leku guztietan esku hartu dugu, eskaera berberen eta programa beraren pean borrokatuz. Ikasleek unibertsitate bakoitzak Israelgo estatu sionistarekin dituen harremanak etetea eskatzen dute; are gehiago, kontu-liburuak gardentasun osoz irekitzea eta unibertsitateak ikasleen eta langileen kontrolpean jartzea eskatzen dugu. Horrela bakarrik bermatu ahal izango dugu erakundeek eta gobernuak ez diotela euro bakar bat ere ematen gerrako makineriari. Gainera, oraingo gertaerek gauza bat berresten dute: kanpaldiak irauteko berme bakarra mugimendua gainerako ikasle, irakasle eta langile-klaseko sektoreetara zabaltzea da! Ez da errektoretza, ezta polizia ere boterea duena, baizik eta ikasleen eta langileen batasunak bakarrik egin diezaiekeela aurre klase menderatzailearen erasoei, zeinak zalantzarik gabe defendatzen baititu mendebaldeko inperialismoaren interesak eta bereak.

Hala ere, langile-klasea, antolaketarik gabe, ez da ezer, baina, harekin, dena da. Ildo horretan urrats sendoak eman behar dira, bestela akatsen ondorioak oso larriak izan litezke. Gure nazioarteko kideen adibideari jarraituz [1], ezinbestekoa da kanpamenduetako asanbladek aukeratutako eta berretsitako zuzendaritza bat osatzea, ez horizontalismotik, zentralismo demokratikoaren printzipioei jarraituz baizik: ezeztagarritasunarekin, eztabaida-askatasun handienarekin, baina behin erabakia hartuta, ekintza-batasun handienarekin, norabide berean aurrera egitea ahalbidetuko duena. Hori ez da horrela izaten parte hartzen ari garen kanpaldi askotan; izan ere, deialdia nork egin duen lehen edo bestelako irizpideak ezarri dira, eta horrek tirabirak eragin ditu, bai Madrilen, bai Granadan ere.

Euskal Herriak, bestalde, milaka gazte militante biltzen ditu, gehienak Mugimendu Sozialistaren inguruan, eta ikasle mugimendua beraiek kontrolatzen dute. Dena den, ez da lortu borrokarako dagoen potentzial guztia martxan jartzea. Nahiz eta aurrez erakutsi duten mobilizatzeko gaitasun handia dutela (duela gutxi, Bilbon M1ean, esaterako) zuzendaritzak bertan behera utzi zuen kanpaldia joan den ostiralean, azterketa-aldiari aurre egiteko nahikoa jende ez zegoelako. Astea jardueraz beteta egon zen, besteak beste, Estatu Batuetako Revolutionary Communists of America saileko gure kideekin izandako elkarrizketa baten proiekzioa eskaini ahal izan genuen, baina hurrengo egunean dendak desmuntatu ziren, azterketak beste zonalde batzuetan bezala atzeratzen saiatu gabe, eta horrek, aste honetako mobilizazioetara deitu arren, ondorio desmoralizatzailea izan du ezinbestean, ez bakarrik ikasleentzat, baizik eta estatuko gainerako lurraldeetako mugimenduaren aurrean. Zuzendaritza orok du mugimendua inspiratzeko eta azken ondorioetaraino eramateko erantzukizuna, eta, beraz, azkar erretiratzea ezin da aukera bat izan.

Egia esan, Ikasle Abertzaleaken zuzendaritzak ez du ahalegin handirik egin Euskal Herriko unibertsitate publikoetan kanpaldiak antolatzeko, ezta ikasleak horietara erakartzeko ere. Azken azterketen gaiak berdin eragiten die Estatuko unibertsitate guztiei eta nazioartean egiten ari diren ehunka kanpaldietatik gehienei, eta, hala ere, erantzun esanguratsu bat ikusi dugu leku guztietan. Zergatik ez zen posible izan behar Euskal Herrian ere? Sormenezko ekimenekin eta ikasleen mugimenduarekiko konfiantzarekin eutsi ahal izango zitzaion kanpaldiari: ikasleen txandakako parte-hartzea, kanpaldiko laguntza-eskolak, azterketen atzerapena, etab. Estatu osoan dozenaka kanpaldi eta mundu mailan ehunka ugaritzen ari direla ikusten dugunean, Euskal Herriko campus guztietako kanpaldiak bertan behera uzteko IAren zuzendaritzak hartutako erabakiak, egitateetan, gudu-zelaiaren desertzioa esan nahi du, eta horrek antolakuntza horrek urteetako borrokan irabazitako autoritatea kaltetzen du, ikaslearen geruza atzeratuenen espiritu indibidualista eta txiki-burgesari kontzesioa eginez. Burkideei beren jarrera berrikusteko eta indar guztiekin mobilizazioari berriro ekiteko eskatzen diegu.

Bitartean, mugimenduak modu irmo eta borrokatsuan hedatzen jarraitu du. Sevillan, ate nagusian kanpatzea erabaki dute, Errektoretzak proposatutako albo batean egon beharrean, Alacanten ere antzeko zerbait gertatzen ari da. Hala, aste honetan Sevillako 100 ikasle baino gehiago sartu dira segurtasun-agenteen artean. Gainera, eraikina itxi nahi izan zuten elektrizitatea eta komunetarako sarbidea kentzeko, baina azkenean lekua hartzea lortu zuten. Errepresio-zeinuak areagotzen ari dira, klase menderatzailea kezkatzen baitu indarra hartzen ari den mugimenduak. Madrilen, astearte honetako kontzentrazioa manifestazio bihurtu zen, errepidea poliziarekin topo egin arte hartuz, eta horrek manifestariek aurrera egitea eragotzi zuen, tentsio apur batekin. Valentzian, egun berean, polizia campusera sartu zen, errektorearen baimenarekin, eta militante batzuk identifikatu zituen. Gertaera horiek guztiak inflexio-puntu garrantzitsu bat markatzen ari dira zuzendaritzarentzat eta parte-hartzaileentzat.

Inoiz baino gehiago, beharrezkoa da mugimendua gizarteko maila guztietara zabaltzea: ikasleek, irakasleek, langileek eta sindikatuek borroka egin behar dute kanpaldiak babesteko! Madrilen hainbat sektoretako langileak (Metro Madrid, metalaren sektorea, irakasleak, CGT eta CNT sindikatuak, etab.) asanbladara joan ziren euren babesa adieraztera. Sindikatu batzuek mobilizatzeko deia egin dute ostiral honetan, Euskadin adibidez, baina berandu eta ohiko moduan egin dute. Ikasleen eta langileen borroka batua eta iraultzailea eskatzen dugu, ez da nahikoa aktibista talde desberdinek borroka egitea, masa handiek bakarrik egin diezaiekete aurre horrelako helburu handiei! Beraz, garaipeneraino aurrera egin ahal izateko, argi dago zer behar dugun:

• Eztabaidatzeko askatasun handiena eta ekintza-batasun handiena: eguneroko asanbladak, batzordeen hautaketa, ekintzen bozketa, kanpaldien estatu-koordinazioa…
• Segurtasuna guk bermatzen dugu: erakundeek aukeratu dute jada mendebaldeko inperialismoaren bandoa eta genozidioarekiko konplizitatea. Benetan salbu mantentzen gaituena gure kopurua da: zenbat eta gehiago izan, orduan eta hobeto defendatuko gara. Barrikadarik onena mugimenduaren hedadura da.
• Borroka sektore guztietara zabaldu: unibertsitateko irakasle eta langileengana iritsi behar da, lantokietara, sindikatuetara, auzoetara… Ikasleek txinparta piztu dute, baina langileen boterearekin konbinatu behar da, 68ko maiatzean gertatu zen bezala.

Gaur egun potentziala existitzen da. Ezin dugu borrokarako aukera hau pasatzen utzi. Laster kanpaldiak jarriko dira martxan Salamancan, Huelvan eta gehiagotan. Elkartasuna kanpaldi guztiei! Intifada mundiala garaipenera arte! Munduko iraultzaren alde! Palestina askatu!